04cam

Reisverslag Cambodja, Thailand en Maleisië

10 juni

Phnom Penh (Cambodja)

Bumping Cambodja

De entree in Cambodja is met de boot en daarna met de bus. Ik zit naast de chauffeur met de naam “Reeds”. “Reeds” spreekt redelijk Engels en we wisselen wat feiten uit over Cambodja en Nederland. “Reeds” is getrouwd en heeft een dochtertje van twee. Zijn vrouw woont op het platteland en gezien zijn 7 daagse werkweek ziet hij haar één keer per maand. ‘s Nachts. Reeds voelt zich kennelijk op zijn gemak bij mij en vraagt of hij mij broer mag noemen. Dat mag en al keuvelend hobbelen we verder Cambodja in richting Phnom Penh.
De weg is in zeer slechte staat. Overal diepe kuilen en het rijden is een soort slalom om de diepste kuilen te vermijden en om het gebutste busje nog enigszins heel te houden.
Toch rijdt Reeds ons op een rustige manier naar Phnom Penh waar hij ons afzet bij een leuk hotelletje aan een meer met prachtig uitzicht. In het meer drijven allerlei waterplanten, die door de wind steeds naar andere plekken worden geblazen, zodat de vorm van het meer steeds verandert.
Een prachtig hotelletje. Bedankt “Reeds”.

11 juni
Phnom Penh(Cambodja)

Pol Pot

Cambodja heeft tussen 1975 en 1978 het bewind van Pol Pot (Rode Khmer) moeten ondergaan. In deze periode van 3 jaar zijn naar schatting 2 miljoen mensen ter dood gebracht. Ongeveer 20% van de toenmalige bevolking. Om dit te kunnen bewerkstelligen waren er in Cambodja een soort van ‘doodsinrichtingen’, waar mensen werden gemarteld en ter dood gebracht. Het Cambodjaanse volk is uiteindelijk bevrijd door Vietnam, wat door de toenmalige westerse wereld niet erg gewaardeerd werd.
De guerrilla die Pol Pot voerde is nog tien jaar door het westen gesteund om het Cambodjaanse volk nog langer te frustreren. De Rode Khmer mocht Cambodja, nadat ze was verdreven, zelfs in de VN vertegenwoordigen. Het komt op hetzelfde neer als Israël door Mengele te laten vertegenwoordigen.
Welnu, één van de martelcentra en een executieplaats annex massabegraafplaats, de zogenaamde Killing fields, hebben we bezocht. Daar valt te zien hoe tienduizenden mensen zijn gemarteld en vermoord. Mannen en vrouwen van jong tot oud. Zelfs kinderen ontkwamen niet aan marteling en executie. Overbodig om te zeggen dat het veel indruk op ons maakte.
Des te schrijnender dat de hele wereld het heeft laten gebeuren, zelfs met terugwerkende kracht. Een bedankje voor Vietnam zou postuum op z’n plaats zijn.

Het Tuol Sleng museum. Dit gebouw was in de Pol Pot-tijd detentie- en martelcentrum S-21.

12 juni
Van Phnom Penh naar Sihanoukville(Cambodja)

Toeristen

Het monument van de Killing Fields van Choeung Ek. In dit monument liggen duizenden schedels van de slachtoffers. Wij hebben in Phnom Penh een leuk hotel. De kamer is niet zo super, maar het restaurant met uitzicht op het meer is prachtig. In het restaurant staat een t.v. met DVD-speler. En wat vaker in dit soort landen gebeurt (Laos, Vietnam, Cambodja) worden er uitermate gewelddadige Vietnamfilms gedraaid met veel geschiet en kabaal. Wellicht goed voor de Cambodjaanse trauma’s. Herbeleving heet dat.
Dezelfde dag spreken we met een Engelse toerist, die eveneens de “Killing Field” heeft bezocht. Z’n commentaar? “Sad”. Hij vertelt meteen daarna dat hij een plek bezocht heeft waar je kunt schieten met een mitrailleur en een handgranaat kunt gooien. Op sommige plaatsen in Vietnam en Cambodja gebeurt dit. Armlastige soldaten bieden het toeristen voor een paar dollar aan om hun karige soldij wat op te krikken.
De toerist vertelde het met een soort van opwinding en zei verder: “Thuis kan zoiets niet en daarom doe je het hier”. Inderdaad. Na de Killing Fields lekker schieten dan blijf je in de sfeer.

13 juni
Sihanoukville(Cambodja)

Massage

In Cambodja is een project opgezet om blinden op te leiden tot masseur. Deze mensen kunnen op zo voorzien in hun eigen levensonderhoud en hoeven niet te bedelen. Wij willen het wel eens meemaken. Een massage waar je het goede doel ook nog mee dient.
Mijn masseuse is een klein vrouwtje en vraagt of ik mijn massage “medium” of “hard” wil. Medium lijkt mij wel voldoende.
Klein of niet, in het begin is het alsof de plaatselijke Cambodjaanse boemeltrein over me heen rijdt. Ik denk “Wat hebben blinden tegen mij dat ze me zo onder handen nemen? Ik heb als kind toch altijd oud papier ingezameld voor ‘Bartholomeus’ voor een blinden geleiden hond”.
Gelukkig wordt t het na een poosje wat dragelijker en aan het einde is het zelfs prettig. Na een uur stappen we verkwikt van de massagetafel en voelen we ons als herboren.

14 juni
Sihanoukville(Cambodja)

De vrouwen

Het valt op in Zuidoost-Azië dat vrouwen zeer actief zijn. Ze werken hard en zijn als een soort van “Truus de mier’ voortdurend in de weer, ad rem, ondernemend en anticiperend. In hotels en restaurants zijn het de vrouwen die de boeken bijhouden, rekeningen uitschrijven en zorgen dat het op rolletjes loopt.
Dan de mannen. Die hangen, sloffen en maken zich niet druk. Cahuffeurs van brommertaxi, tuktuk en taxi zijn allemaal mannen. Zij hangen de hele dag hangen en doen af en toe een ritje doen.
Heb je een man in een hotel achter de balie, dan gaat alles sloom en traag. Dan is er geen handdoek en blijkt de elektriciteit in de kamer niet te werken.
Helaas is het zo dat de talentvolle en hardwerkende vrouwen in de basis blijven hangen. Hogere posten in de regering zijn voor 100% door mannen bezet. Als men daar wat meer vrouwen zou toestaan zouden dit soort landen waarschijnlijk stukken beter bestuurd worden.
Dus dames, roert u.

15 juni
Van Sihanoukville naar Phnom Penh(Cambodja)

Rijk Cambodja

Voor een tussenstop in Phnom Penh hebben we voor één nacht een hotel in het centrum genomen. Dichtbij het busstation. In de namiddag gaan we kijken wat er in de stad te bekijken is. In het centrum is een groot warenhuis. Er blijkt van alles te koop wat er ook in rijke westerse landen te koop is. Merkkleding, parfum, dure audioproducten, etc.. Alles gesitueerd in een kolossaal gebouw met roltrappen. De Cambodjanen lopen er nieuwsgierig tussendoor. Sommigen kopen zelfs wat. Buiten is er betaald parkeren. Voor de brommers.

16 juni
Van Phnom Penh naar Siem Reap(Cambodja)

Arm Cambodja

Vandaag rijden we met de bus van Phnom Penh naar Siem Reap. Ruim 300 kilometer in negen uur. De weg is soms goed maar meestal erg slecht. Hele stukken zijn onverhard en de bus rijdt dan in een wolk van stof, die de omgeving van de weg onder een dikke laag bruine stof bedekt. Tijdens de rit blijkt dat het platteland erg arm is. mensen leven in kleine hutjes die er slecht uitzien. De mensen hebben een aphatisch houding en zien er slecht gevoed en gekleed uit. De bus wordt nagestaard, De bus die in hun dorp niet stopt.
Onderweg zijn veel borden te zien van hulporganisaties. De westerse wereld heeft iets goed te maken. Hopelijk helpt het.

In het dorpje Skuon eet de bevolking drie keer per dag spinnen. Bij een tussenstop van de bus werd het ons aangeboden.

17 juni
Siem Reap (Cambodja)

Rijk Cambodja

In Cambodja zijn de prijzen hoog in vergelijking met de omringende landen. Dit komt doordat de vele ontwikkelingswerkers uit het buitenland de prijzen met hun dollars hebben opgedreven. Dit heeft er voor gezorgd dat het leven voor de Cambodjanen zelf niet gemakkelijker is geworden. Zelf arm zijn en dan gaan de prijzen omhoog.
Veel Cambodjanen klagen dat veel ontwikkelingsgeld in de corrupte politieke top blijft steken.
Veel mensen komen aphatisch over en hebben weinig ondernemingslust. Veel bedrijven en hotels zijn in handen van buitenlandse investeerders, die het geld van rijke toeristen linea recta naar het buitenland sluizen.
Ankor Wat de grote toeristische attractie van Cambodja wordt uitgebaat door een lokale oliemaatschappij. De entree van $ 40,- per drie dagen verdwijnt volledig in de zakken van dit bedrijf. Zo hebben de (waarschijnlijk corrupte politici) een ware goudmijn weggegeven. Daar zouden heel wat kinderen van naar school kunnen. De monumenten van Ankor Wat worden er zelf niet van onderhouden. Dat doet het buitenland.

Het voor Cambodja typerende Khmerbeeld.

18 juni
Siem Reap (Cambodja)

Ankor Wat

Het oerwoud is bij de Ta Prohm tempel nooit weggekapt. Met deze resultaten. Het Ankor Wat complex is enorm. Wat kwaliteit, maar ook wat kwantiteit betreft. Het is gebouwd tussen 900 tot 1400 na Christus. Met op het hoogtepunt meer dan één miljoen inwoners. Alle gebouwen waren van hout, behalve de tempels. In 1432 is de stad van het ene op het andere moment voorgoed verlaten. Niemand weet met zekerheid waarom dat gebeurd is. Pas in 1880 herontdekken de Fransen de restanten van de stad. Alle houten gebouwen zijn inmiddels weg. De stenen tempels resteren maar zijn overwoekerd door het oerwoud. Pas als het oerwoud is weggekapt blijkt hoe prachtig en enorm alles nog steeds is. In de afgelopen woelige eeuw is er toerisme ontwikkeld voor Ankor Wat. Er is veel oorlog geweest, waarbij er veel mijnen zijn gelegd in en rondom het complex. Nu de mijnen opgeruimd zijn, zijn de toeristen teruggekomen.
De afgelopen twee dagen hebben we een groot deel van de complexen bekeken. De 1ste dag op de fiets. De tweede dag de meer afgelegen plekken met een brommer met aanhanger.
Ankor Wat is een aaneenschakeling van schoonheid. De ene tempel is nog mooier dan de andere. Doordat alle tempels ruïnes zijn, wordt het voorstellingsvermogen tweezijdig geprikkeld. Enerzijds hoe is het vroeger geweest, anderzijds hoe zal het er over 10 à 20 jaar uitzien als tempels beter gerestaureerd zullen zijn. Veel tempels zijn ingestort, maar uit al deze stenen is nog veel moois te puzzelen.
Hopelijk hebben de archeologen van nu en de toekomst veel met lego gespeeld.

19 juni
Siem Reap(Cambodja)

Plotseling beroemd

Eén van de Ankor Wat tempels “Ta Prohm” is nog steeds door oerwoud overwoekerd. Men heeft dat met opzet zo gelaten. De schoonheid van het oerwoud, die op en door de tempels groeit, is enorm.
In die tempel woont hij. Geboren in 1920 toen het eerste toerisme ontstond in het toenmalige Franse Cambodja. In 1940 kwamen de Japanners en daarna weer even de Fransen, totdat Cambodja in 1949 onafhankelijk werd. Steeds meer toeristen kwamen er, samen met de archeologen die de tempels restaureerden. Tot z’n spijt verdween dit alles weer in de jaren 60. De Vietnamese oorlog sloeg over naar Cambodja en leidde uiteindelijk tot de vier bloedige jaren van het Rode Khmer regime. Jaren die hij overleefde. Na 1979 de chaos totdat er in de jaren 90 eindelijk weer stabiliteit en wat toeristen kwamen. In 2001 neemt één van de vele toeristen een foto van hem. Hij een 80-jarig gebogen mannetje bij één van de overwoekerde poorten met een bezem in de hand.
Als in 2003 de nieuwe editie van de “Lonely Planet” van Cambodja uitkomt staat hij op de omslag. Het boek is over de hele wereld te koop en ligt in Cambodja in alle boekwinkels. Hij is plotsklaps de meest beroemde Cambodjaan geworden.
Gisteren waren we in “zijn” tempel. Hij is er nog steeds, 83 jaar oud nu. Hij gaat nu nog vaker op de foto, maar veegt nog steeds zijn tempel.

De plotseling beroemd geworden veger van Ta Prohm op de omslag van de Lonely Planet reisgids.

20 juni
Siem Reap(Cambodja)

De verkopers van Ankor Wat

Elke tempel rond Ankor Wat heeft zijn eetstalletjes, winkeltjes en verkopers. De losse verkopers zijn meestal kinderen, die ansichtkaarten en water verkopen en meisjes van een jaar of veertien die T-shirts verkopen. Bij een tempel gearriveerd komen er zo’n 5 tot 15 verkopers tevoorschijn. De eigenaars van de stalletjes roepen dan ook nog naar je dat het een lieve lust is.
Iedere toerist bezoekt per dag zo’n 7 à 8 tempels. Je hebt wel eens een fles water nodig en weer eens een leuk t-shirt of sjaal. Zo één keer per drie dagen is best leuk. Maar het aanbod is zo overweldigend, dat de kans op verkoop één op de zoveel honderd moet zijn.
Als je uiteindelijk iets koopt is de blijdschap van de verkopers van korte duur. Bij de aanschaf van een t-shirt riep het meisje na één exemplaar of ik toch niet nog één wilde en waren de andere meisjes zwaar teleur gesteld. Bovendien als je iets aangeboden krijgt en je zegt vriendelijk nee, dan heeft dat geen effect. Pas als je de tempel binnengaat of weer op de fiets stapt is het afgelopen met het geschreeuw.
Tijdens het eten worden we ook voortdurend lastiggevallen.Eerst vragen we ze veelvuldig vriendelijk ons met rust te laten, maar na een heftig “En nu allemaal opgedonderd” gaan ze weg. Aangezien er geen andere toeristen zijn gaan ze voetballen. Voetballen, dat horen kinderen te doen.

Ta Prohm

21 juni
Siem Reap (Cambodja)

Bedelen

In Cambodja wordt veel gebedeld. Door kinderen, invaliden, ouderen. Neem in een restaurant nooit een tafeltje langs de straat, want het kan dan voorkomen dat een bedelend kind al de happen die je neemt mee naar binnen zit te kijken. Eet smakelijk. Geld geven is niet zo’n goed idee, omdat dat de kinderen wordt afgenomen door volwassenen. Als kinderen het zelf houden, kopen ze er vaak lijm voor om te snuiven.
In een restaurant op het balkon van de eerste verdieping gezeten, een mens wil ook wel eens smakelijk eten, hebben we het eens aanschouwd.
Ze hadden veel lol met elkaar en van de doorgaans zielige piepstemmetjes was geen sprake. Een bedelaar met een kunstbeen die al bedelend nauwelijks vooruit kwam, liep ineens als een kievit. Een kandidaat voor de paralympics?
Moet je als toerist nooit geven? Natuurlijk wel. Soms wordt het te schrijnend en ga je wel eens voor de bijl. Maar het is beter te geven aan hulporganisaties. Op die manier wordt het bedelen niet gestimuleerd. Hulporganisaties gebruiken het geld om kinderen naar school te sturen en gehandicapten en sommige volwassenen in een werkproject te plaatsten.
Voor ons westerlingen blijft het bedelen schrijnend en we moeten ons geweten af en toe barricaderen om niet te geven.

22 juni
Van Siem Reap (Cambodja) naar Bangkok (Thailand)

De grote stad

Tijdens het reizen in Zuidoost-Azië is het bezoeken van grote steden onvermijdelijk. Je komt aan met het vliegtuig, moet er zaken regelen (visa) en vaak zijn er prachtige dingen te zien.
Wat voorbeelden:
-Hanoi 3 miljoen
-Saigon 6 miljoen
-PhnomPenh 3 miljoen
-Bangkok 12 miljoen
-Medan 3 miljoen
-Djakarta 11 miljoen
-Vientiane 160 duizend inwoners
Bij het zien van dit soort aantallen zakt de moed je vaak in de schoenen. Druk, uitgestrekt en vervuild. Wat andere cijfers. Neem Bangkok. Deze 12 miljoen mensen vervoeren zich met miljoenen auto’s, brommers en tuktuks. Ze drinken elke dag 18 miljoen liter water. Zo’n 18.000 kubieke meters. Dat is een voetbalveld van ruim twee meter hoog. Wat er in gaat komt er ook weer uit. Dat is dan ook weer (hopelijk een ander) voetbalveld.
In zo’n stad gaan ongeveer 500 mensen per dag dood. Aangezien boeddhisten hun lijken verbranden kunnen die met elkaar op een tennisbaan. Er zullen er per dag zeker 500 mensen bijkomen aangezien de bevolking van dit soort landen vaak behoorlijk stijgt.
Toch is het vaak niet slecht toeven in dit soort steden. De plekken waar het voor de toerist om te doen is liggen vaak dicht bij elkaar en taxi's zijn goed en goedkoop. Het grootste probleem is meestal de chauffeur, die geen Engels spreekt, maar dat is in New York vaak niet anders.

23 juni
Van Bangkok (Thailand)

Khao-San Road

Khao-San Road in Bangkok is een soort van reizigers trefpunt. Hier beginnen en eindigen reizen. Je ziet er dus hele witte en hele gebruinde toeristen. Er is van alles te krijgen. Van horloges, kleding, CD’s (dit alles als kopie en erg goedkoop) tot reisgidsen en tickets met de meest exotische bestemmingen. Ook aan vertier ontbreekt het niet. Restaurants, hotels, cafés zijn ruim aanwezig. Sommige met harde muziek die de hele straat doorschalt.
Je kunt je een rastakapsel aan laten meten. Het kost 4 uur, maar dan heb je ook wat. Kort haar is geen enkel probleem, want kunstlokken kunnen worden ingevlochten. Zelfs voor mij is er hoop. Alleen Kojak zou een probleem hebben.
Je ziet ‘s ochtends vroeg al dronken mensen in Khao-San Road die de hele nacht zijn doorgegaan, al of niet met Thaise dames.
Laten we ieder zijn vertier gunnen. Gezellig op Khao-San Road.

24 juni
Van Bangkok (Thailand) naar Penang (Maleisië)

De nachttrein

Vanuit Bangkok willen we zo snel mogelijk naar Indonesië reizen. Er gaat een directe nachttrein door Zuid-Thailand naar Penang in Maleisië. De trein vertrekt op maandag 14:45 uur en arriveert dinsdagmiddag om 12:00 uur. De afstand is ongeveer 1200 kilometer waar we 20 euro voor betalen.
Met z’n tweeën hebben we een coupe. Af en toe komt er een ober langs die ons een menu kaart geeft en informeert of we al aan een pilsje toe zijn. Na het eten komt er iemand langs die de banken omtovert tot bedden. Op de bedden komen lakens, dekens en kussens te liggen en om alles compleet te maken worden er gordijnen opgehangen zodat er nog wat privacy is voor de slaper.
‘s Ochtends weer verkwikt wakker worden en er staat al spoedig een ontbijt op tafel. Ondertussen zijn we de grens met Maleisië genaderd en is het nog maar een paar uur tot het eindpunt. Reizen op deze manier is echt een feest.

25 juni
Van Penang (Maleisië) naar Bukit-Lavang (Indonesie)

De Fastboot

Tussen Penang in Noord-Maleisië en Belawan in Noord-Sumatra vaart een soort speedboot voor 200 mensen.
Tijdens de vaart blijkt de boot zich ook als een soort speedboot te gedragen. In het begin is het water glad als een spiegel en gaat het prima, maar op volle zee zijn er behoorlijk grote golven en verandert de boot in een angstaanjagend soort kermisattractie. Ondertussen staat een video op van de “Matrix 2”. De boottrip en de film versterken elkaar nogal. Voor de ware liefhebber, “The Matrix 2” in de fastboot van Penang naar Belawan. Indonesisch ondertiteld.