Reisverslag Thailand en Laos

24 april
Van Schiedam naar Bangkok(Thailand) via Kuala Lumpur (Maleisië).

Mondkapjes

	Er is “SARS”. Niet in Nederland, maar verder in de hele wereld. Vele familieleden en vrienden vragen zich af of het verstandig is naar Zuidoost-Azië te gaan. Als je je al bijna een jaar op deze reis hebt verheugd dan is niet gaan op het laatste moment bijna niet voorstelbaar. De berichten zijn erg onduidelijk. Het is wellicht niet zo besmettelijk en niet zo dodelijk als men ons wil doen geloven. En uiteindelijk lijden er wereldwijd maar vrij weinig mensen aan. Dus toch maar gaan. Bij aankomst in Kuala Lumpur in Maleisië blijkt dat maar al te duidelijk dan men er op het vliegveld erg bang voor is. Zeker 60% van de mensen loopt met een mondkapje voor. Sommige met hele luxe, maar de meeste mensen met kapjes die de Gamma in Nederland niet zou durven verkopen. Kuala Lumpur ligt namelijk in de tropen en het is zeker 35 graden. Van dit soort temperaturen gaat een mens heel erg zweten. Met mondkapjes nog meer. En van dat zweet vallen mondkapjes uit elkaar. Sommige mensen hebben dan ook restjes mondkapje rond hun mond. Het elastiekje hangt nog doelloos aan hun oor. De mondkapjes moeten wel eens af voor een hapje eten en een goed gesprek, maar dan hoest er iemand en gaat het kapje meteen weer voor. Hoe zou dat in Thailand gaan. In Thailand is veel betaalde seks. Een bron van infecties. Ongetwijfeld zullen de klanten verplicht worden een mondkapje te dragen tijdens het contact. SARS-vrij zal de wereld blijven.	Het vertrek op 24 april

25 april
Bangkok (Thailand)

Taxi en Tuktuk

	Het straatbeeld van Bangkok met Tuktuk en taxi	Bangkok is een drukke stad met meer dan 10 miljoen inwoners. De toeristen vervoeren zich met de taxi of tuktuk. Een tuktuk is een driewieler met een knetterende en zeer vervuilende tweetakt motor. Het is belangrijk met de bestuurder goede afspraken te maken over reisdoel en prijs. Is er overeenstemming bereikt, dan wordt men met grote snelheid naar de plaats van bestemming gereden. De taxi’s hebben een meter en zijn redelijk comfortabel. Let er wel op, dat de chauffeur de meter aanzet. Vandaag gaan we naar de Laotiaanse ambassade. Het ligt een eind buiten het centrum en dan neemt men een taxi. De eerste chauffeur is de plaats van bestemming niet duidelijk te maken. Zelfs met kaart en plattegrond niet. De volgende twijfelt ook, maar met behulp van een Tuktuk-mannetje lukt het en komen we na 45 minuten bij de ambassade aan. Binnen een uur hebben we het veelbegeerde visum. In de middag gaan we naar het koninklijk paleis. We zijn niet goed genoeg gekleed en mogen er niet in. De portier is zo aardig wat alternatieven (boeddhistische tempels) aan te dragen en regelt een Tuktuk. De tuktukbestuurder is een aardig mannetje die ons overal naar toe wil brengen voor 20 bath (0,45 euro). Hier klopt dus iets niet en dat wordt al gauw duidelijk. We worden tussen de tempels door naar dure winkels gebracht, waar de bestuurder commissie ontvangt zelfs als de bezoekers niets kopen. Het mannetje is erg eerlijk en vertelt ons vol trots dat hij bij de eerste winkel een bon voor gratis tanken heeft gekregen. Op naar de volgende winkel wat hem betreft. We gunnen het hem wel en doen sportief mee. Na nog een paar winkels krijgen we er genoeg van. Hij zet ons bij een tempel af en laat aan ons over wat we hem willen betalen. We hebben hen z’n zuurverdiende Tuktukloon gegeven en hem bedankt voor zijn eerlijke kijk in het Tuktuk wereldje.

26 april
Bangkok (Thailand)

Thais geld

	Ons Teakhotel in Ayuthaya voor 350 bath	De Thai doen hun financiële zaken met Bath. Daarvan gaan er 47 in een euro. Wij als Nederlandse kruideniers willen natuurlijk zo goedkoop mogelijk. Eten voor 80, twee cola voor 16, een bootovertocht voor 2, allemaal geweldig. Maar dan pizza eten op Khao-San Road, het meest toeristische straatje van Bangkok, 700 bath en dan nog 10% toeslag voor de bediening. Dat is nog eens chique. Het overnachten? Eerst voor 1300. Een goed hotel. Daarna voor 350 in een leuk tiek-hotelletje, wat erg karakteristiek is. Toch is er een voortdurende strijd tussen ons, de toeristen die het wonder “veel voor weinig” in stand willen houden, t.o.v. de Thai die hun eigen systeem, al is het maar per moment, aan het onze willen aanpassen.

27 april
Van Bangkok naar Ayuthaya(Thailand)

Rangen en standen tussen de rails

Vandaag reizen we met de trein van Bangkok naar Ayuthaya. De trein is een prima manier van reizen in Thailand. Voor 40 bath p.p. reis je 80 kilometer in anderhalf uur.
De eerste gedachte is dat er wel erg veel militairen op het station rondlopen, maar later blijken dat conducteurs te zijn. Sommige hebben 1, 2 soms 3 sterren op hun schouders. Sommige een bruine andere een bruine pet met witte rand. In groepjes van 3 tot 4 gaan ze door de trein met een blik in de ogen die duidelijk maakt dat zij ontegenzeggelijk de baas zijn op deze trein. Het knippen van een kaartje gebeurt met militaire waardigheid. Streng doch rechtvaardig. Wat zullen de hooligans het hier moeilijk hebben.


28 april
Ayuthaya(Thailand)

Warm

	Het is zomer in Thailand en erg heet. Volgens ons is het boven de 40°. Bij de minste beweging breekt het zweet je aan alle kanten uit. Een douche frist nog geen minuut op. Van het afdrogen gaan we alweer zweten. Behalve dat we aan de temperatuur moeten wennen, moeten we ook ons dagritme aanpassen. Vroeg op, een activiteit, van 11 tot 3 plat en dan weer een activiteit. Maar ja, je weet hoe dat gaat. ‘s Ochtends ligt het, ook in het hete Thailand, erg lekker. Dan rustig ontbijten en als de zon hoog aan de hemel staat er op uit rond een uur of 10. Hier in Ayuthaya een fiets huren om de oude stad te bekijken. Bij iedere trap die je doet op de fiets sproeit het zweet je lichaam uit. De wind die tegen je lichaam waait; het lijkt of je de deur van een fornuis opentrekt. Kortom als we rond 3 uur weer in het hotel zijn, zakken we uitgeput op het balkon in een stoel. Wat hebben we het zwaar. Het is hard werken zo’n reis.	Een ingegroeid Boeddha hoofd bij de ruïnes van Ayuthaya.

29 april
Van Ayuthaya naar Chang Mai(Thailand)

Bedelaars

In Thailand wordt gebedeld. Niet zoveel als in India, waar het een industrie is, maar toch op een bescheiden schaal.
Soms invaliden, soms vaderloze gezinnen, soms kinderen. We weten dat het beter is niet te geven, omdat je daarmee het bedelen in stand houdt. Sterker nog, sommige kinderen worden soms mismaakt om als bedelaar voor de ouders door het leven te gaan.
Soms staan kinderen voor je bij een restaurant om bloemen te verkopen met wel heel smekende gezichten. Je moet je geweten dan stevig verankerd hebben om de knip dicht te houden.
Vandaag staat er in het internetkantoor een collectebus voor aidskinderen. Daar wat ingedaan om het knagende geweten te temperen.


30 april
Chang Mai(Thailand)

De sax

In Chang Mai (Noord Thailand) worden bamboe saxofoons gemaakt. Na een beetje zoeken vinden we een winkel waar ze de saxen verkopen. Volledig gemaakt van bamboe zonder kleppen maar met blokfluitgaatjes. Nu kan ik nauwelijks saxofoonspelen maar met blokfluitgrepen kan ik, na de verplichte AMV op de muziekschool van 36 jaar geleden, nog steeds redelijk overweg.
Ik krijg een soort van scheepstoeterachtig geluid uit de sax, die de overige klanten in de winkel de wenkbrauwen doet fronsen. Helaas komen de tonen die ik verwacht er niet uit. Het doet mij twijfelen of ik het instrument wel moet kopen.
Op naar de volgende winkel. Deze heeft de vier bekende vormen van sopraan, alt, tenor en bariton. Maar weer proberen. Hier komt aan het licht waarom de vorige het ook niet deed. Een klein pinkgaatje voor de linkerhand, die ik vergeten was af te dekken.
Nu kan ik op deze koninginnedag, weliswaar met scheepstoetergeluid, het Wilhelmus spelen. We kopen er één om naar mijn vader te sturen. Hij heeft al twee gewone saxen, een alt en bariton. Nu heeft hij dus ook een sopraan van bamboe en dat voor z’n éénentachtigste verjaardag.

1 mei
Van Chang Mai(Thailand) naar Huay Xai(Laos)


De Mekong bij avondlicht

De dag van de arbeid

Op 1 mei, de dag van de arbeid, arriveren wij per boot over de Mekong in het arbeidersparadijs, de volksrepubliek LAOS. Op deze dag zijn officiële instellingen zoals banken gesloten en viert het volk feest. Het Laotiaanse bier “Beer LAO” vloeit rijkelijk. Muziek schalt luid uit de speakers en men wordt dronken.
De aard van de bevolking heeft de communistische leiders doen inzien dat ook hier een mix van kapitalisme en communisme het leven wat aangenamer maakt. Dus volop westerse consumptieartikelen. Het land is dus veel rijker en ontwikkelder dan we dachten.
Een voordeel is wel dat men niet aanmatigend is zoals in Thailand. Niet voortdurend verkopers, taxichauffeurs die je lastigvallen.
Heerlijk zo’n arbeidersparadijs.


2 mei
Van Huay Xai naar Pakbeng(Laos)

De Kip

Het geld van Laos heet kip en er gaan heel veel kippen in een euro. Meer dan 10.000. Helaas heeft de staatsdrukpers het tempo van de inflatie niet bij kunnen houden. De grootste coupure is 20.000, maar die zie je nooit. Het grootste gangbare biljet is 5000 kip. Als je een $ 50,- traveller cheque wisselt krijg je 533.000 kip. Dat zijn dus meer dan 100 biljetten. Er zijn kleine biljetten tot 100 kip, die een waarde hebben van één eurocent.
De Laotianen kunnen wel lachen om hun eigen geld. Ze zeggen dat iedereen rijk is en dat hoort ook in een arbeidersparadijs. Ze vinden het prima dat je met Thaise Bath of dollars betaalt. Je bent als Laotiaan wel wat minder rijk, maar je hebt geld dat z’n waarde houd.

100 kip met de waarde van één eurocent

3 mei
Van Pakbeng naar Luang Prabang(Laos)

Drank

Wij lusten graag een biertje, wijntje, whisky(tje), etc.. In Thailand kun je volop bier krijgen. In vergelijking met 8 jaar geleden zie je veel meer Heineken dan het vertrouwde “Singha” bier. Het is zelfs even duur. Wij drinken uit solidariteit met het Thaise volk natuurlijk Singha bier. Smaakt goed. Alcohol percentage 6%. Het mag alleen niet naar het westen geëxporteerd worden, omdat er teveel “toevoegingen” in zitten. Wellicht doen die hier hun werk, want we zijn tot nu toe niet ziek geweest.
Tevens verkrijgbaar “Mekong” whisky. Smaakt wat suikerig en lijkt wel wat op de Nederlandse Vieux. Het is echter goed drinkbaar bij de koffie of voor het slapen gaan. De staat LAOS heeft zijn onderdanen verblijd met het “Beer LAO”. Dat het veel gedronken wordt, is op te maken uit de enorme stapels geel/oranje kratten die overal staan opgestapeld. Beer Lao smaakt eveneens prima.
Gisteravond heb ik in een restaurant “LAO LAO” gedronken. Een lokale rijstwhisky met onduidelijk hoog alcoholpercentage, waar men snel “LAO LAO” van wordt.
Een grote verrassing is een lokale whisky die slechts € 0,60 kost en uitstekend drinkbaar is.
Dat de lezer nu niet denkt dat wij in benevelde toestand door Laos reizen. Het valt in elk geval reuze mee. Hips!


4 mei
Luang Prabang(Laos)

Een vakantiebruid

Met enige regelmaat zien we een toerist met een lokale dame. De leeftijd van de dame is meestal begin 20. De leeftijd van de toerist varieert van begin 20 tot over de 70. Meestal is het zo dat de dames niet of nauwelijks iets anders spreken dan hun eigen taal. Vaak zit het stel dan ook zwijgend voor zich uit te kijken tijdens het eten. Soms wordt er iets met gebaren geuit.
Ik denk dan, wat is de liefde toch mooi. Het overstijgt het verbale. Vooral als de heren er niet niet uit zien als Casanova’s. Wellicht dat de tropen dat toch in hun losmaakt.


5 mei
Luang Prabang(Laos)

Soap

In Laos staat in alle elk restaurant een tv die voortdurend aanstaat. Meestal zijn er Thaise soaps te zien. Als je op zo’n moment iets wilt bestellen kan het veel moeite kosten de aandacht van het personeel te trekken. Het hele personeel, in een restaurant met 12 tafels zijn dit er meestal 6, zit met open mond aan de buis gekluisterd.
Hetgeen er op tv is, is ook voor een Nederlander prima te volgen. De gebruikelijke ruzies, verzoeningen, kinderen die na lange afwezigheid en vermeend wezendom hun ouders weer terug vinden. Kennelijk is emotie op de hele wereld hetzelfde.
Soms is het helaas noodzakelijk om als klant gebruik te maken van soapachtige emoties oom de aandacht van een serveerster te krijgen. Dus ruziemaken, je verzoenen, een huilbui krijgen of de serveerster in je armen sluiten als een lang verloren gewaande “Foster Parants” kind.


6 mei
Luang Prabang(Laos)

Banket

	Koloniaalrestaurant in Luang Prabang/Laos	Laos was ooit een Franse kolonie. Niet dat de Fransen er veel aan hadden. Er was niks te halen. De Mekong was niet te bevaren en het land zo bergachtig dat rubber en suiker plantages er niet te ontwikkelen waren. Laos werd dan ook gebruikt als buffer tussen het Engelse Birma, het niet westerse Siam (Thailand) en Vietnam. De Franse ambtenaren in Laos waren de meest luie, omdat er voor hun niks te doen was. Wellicht hebben ze in de vele verloren uurtjes de Laotianen brood- en banketbakken bijgebracht. Want nog steeds kun je, terwijl de luie ambtenaren al 50 jaar weg zijn, in Laos nog steeds heerlijke broodjes en taartjes eten. Kolonialiteit is natuurlijk heel slecht, maar met wat luie ambtenaren valt het misschien nog wel een beetje mee.

8 mei
Van Luang Prabang naar Vang Vieng(Laos)

Wilde westen in het oosten

Afgelopen half jaar zijn er met enige regelmaat overvallen geweest op bussen tussen Luang Prabang en Vang Vieng. Behalve dat de passagiers worden beroofd worden ze ook doodgeschoten. Tussen lokale bevolking en toeristen wordt geen verschil gemaakt. Aangezien wij vandaag deze route moeten afleggen is er een lichte aarzeling of deze route wel per bus moeten afleggen. Het enige alternatief is vliegen, maar dat zou met LAO-air moeten, wat een erg onveilige maatschappij is, vooral op binnenlandse vluchten.
Toch maar alle moed verzameld en met de bus op weg gegaan. Er word geadviseerd een dagbus te nemen, zodat het verkeer drukker zou zijn. Helaas blijkt de weg tamelijk uitgestorven. Langs de weg laiggen armoedige dorpjes. Grote delen van het oerwoud zijn platgebrand om wat gewassen te verbouwen daar het natte seizoen aanstaande is. Kortom het is wel voor te stellen dat deze mensen af en toe een bus beroven om de betalingsachterstand bij de Wehkamp weg te werken.
Halverwege stapt een man in burger met een enorme mitrailleur de bus in en gaat achterin zitten. We hopen maar dat de man een politieman of militair in burger is om ons te beschermen of anders een lokale passagier die zelf z’n maatregel tegen overvallen genomen heeft.
Gelukkig gebeurd er niks. De man zit vriendelijk glimlachend op de achterbank. De route is prachtig en wij komen veilig in Vang Vieng aan.

9 mei
Vang Vieng(Laos)

Ze liegen allemaal

	In Vang Vieng aangekomen worden we onthaald door een schare lokale uitbaters die de toeristen hun “Guest House” of hotel luidruchtig aanbevelen. Aangezien wij onze keus vanuit ons reisgidsje gemaakt hebben om niet tussen de andere rugzakkers te zitten gaan we er niet op in. Als iemand ons vraagt waar we naar toe gaan vertelt hij dat deze lokatie gesloten is. Nu is dit een veel voorkomende truc om reizigers in eigen guest house te krijgen. De man houdt voor ons een taxi-busje aan, ratelt wat in het Laotiaans en vertelt mee te gaan zodat we met eigen ogen kunnen zien dat het guest house dicht is. De taxi rijdt naar het noorden van de stad (het guest house is in het zuiden), stopt bij het eerste beste huis in aanbouw wijst met zijn hand om te zeggen zie je nou wel. We hebben de truc door, maar het humeur werd er niet beter op. Ik ga naast de chauffeur in de cabine gzitten om hem de weg te wijzen. Zelfs dan lukt het niet hem het goede guest house te laten vinden en dus stappen we uit. We stallen onze rugzakken ergens en ik ga maar lopen. En wat blijkt.... gesloten. Gelukkig vinden we een leuke plek met uitzicht op de rivier. Kunnen we op tweeërlei manier afkoelen.	Uitzicht vanuit ons guesthouse in Vang Vieng/Laos

10 mei
Vang Vieng(Laos)

	Fraai bloemetje uit Vang Vieng	Valkenburg aan de Mekong We zijn in Vang Vieng. Een klein plaatsje 80 kilometer ten noorden van Vientiane. We logeren in een leuk bungalowparkje aan de rivier met uitzicht op een baboe bruggetje. Het bruggetje zorgt voor veel vertier. De plaatselijke bevolking steekt er de rivier over met diverse soorten van vervoer. ‘s Avonds gaan we het stadje in om te eten en dat is niet zo leuk. Guesthouses, restaurants, internetkantoortjes en luidruchtige cafés zijn aan elkaar geregen. De muziek staat keihard, zodat je etend bij het ene restaurant ook nog de muziek van het andere hoort. Veel restaurants draaien films. Zo’n restaurant zit dan vol met rugzakkers die “Platoon” tot zich laten komen. Als je er toch bent. Kortom het ontbreekt de rugzakker aan niets wat ie thuis ook heeft, anders zou de cultuurschok wel erg groot worden in zo’n oosters land.

11 mei
Van Vang Vieng naar Vientiane(Laos)

De Karaokebus

Vandaag reizen wij per VIP-bus. Of wij, de reizigers “very importend persons” waren, is zeer de vraag, maar de bus heeft airco, stopt niet al te veel en heeft karaoke aan boord.
Al snel na het vertrek wordt deze aangezet. Wij krijgen jaren 60/70 hits te horen met daarbij op het beeld in de maat hupsende oosterse dames. Bij langzame nummers kijken ze zeer ongelukkig in een wat wazig “Hamilton” achtig beeld. Na verloop van tijd gaan de dames zelfs uit de kleren, waarbij wij ons als VIP-reizigers kunnen verlustigen aan kleine Aziatische borstjes.
Het hoogtepunt is het liedje “Leaving on a Jetplane”. Voor een moeilijk en zwaar afscheid van de echtelieden is niet voor een vliegveld maar voor een metrostation gekozen. De heer des huizes die vertrekt krijgen we niet te zien, maar de verlaten echtgenote was er zichtbaar slecht aan toe. Depressief zelfs.


12 mei
Vientiane(Laos)

Het koninklijke nieuws

In Laos kijkt men over het algemeen naar Thaise tv-zenders. Om acht uur is er het nieuw zoals overal ter wereld. Hierna volgt een bulletin over de activiteiten van het Thaise koninklijk huis. Dit elke dag zeven dagen per week het hele jaar lang.
Het Thaise koninklijk huis bestaan uit een koning (Bhumibol), koningin, prins en prinsessen. Wat elk van hen die dag uitgevoerd heeft komt uitgebreid in beeld. Meestal is dat zitten met hoogwaardigheidsbekleders bekleders rondom hen en uiteidelijk geeft men elkaar iets.
Uit deze uitzendingen is af te leiden dat het Thaise koninklijk huis totaal geen privacy heeft. Elke dag uitgebreid op het nieuws. Laat Beatrix en haren dus ook nooit meer klagen.


13 mei
Vientiane(Laos)

LAO-aviation

Laos heeft zijn eigen luchtvaartmaatschappij, LAO-aviation. Die vliegt hoofdzakelijk in eigen land en dat schijnt niet veilig te zijn. Het Nederlandse ministerie van buitenlandse zaken vermeldt op zijn website over Laos dat je er beter niet mee kunt vliegen. Hoofdzakelijk vanwege het feit dat men “op zicht” vliegt. In het bergachtige Laos met kleine airstrips wordt het vliegen met bewolking een lastige zaak. Is er een gat in de bevolking dan duikt de piloot er in om de landingsbaan te vinden en.... dat gaat wel eens mis.
Voorzichtig waagt LAO-aviation zich ook over de grens, naar Bangkok, Hanoi en wat steden in China. Wij willen vanuit Vientiane naar Hanoi vliegen. Met de bus is dat 48 uur en met het vliegtuig 48 minuten. Met de gedachte dat men in Hanoi vast niet op zicht land hebben we besloten de gok met LAO-aviation maar te wagen.
We hebben op het hoofdkantoor tickets gekocht. Er hangen posters met diverse vliegtuigen die LAO-aviation nooit in z’n bezit kan hebben. Er is duidelijk zichtbaar een stickertje van LAO-aviation overheen geplakt, zodat het net lijkt alsof ze een jumbojet bezitten.
Het personeel spreekt gebrekkig engels, maar na een tijdje krijgen we ons ticket en kunnen we zelfs met een creditcard betalen.
Donderdag is het avontuur.


14 mei
Vientiane(Laos)

		Twee impressies van Wat Phra That in Vientiane/Laos

Monnikenpraat

De belangrijkste tempel in Vientiane is Wat Phra That. Wij Nederlanders noemen dat natuurlijk Wat Patat. Het uiterlijk, grote goudgele frieten, geeft er ook aanleiding toe.
In boeddhistische landen zijn slechts weinig mannen monnik voor het leven. De meeste mannen zijn het korte tijd en doen het als geestelijke vorming. Het is ook mogelijk de monniktijd tijdens de middelbare schoolperiode te doen.
In Wat Phra That worden we aangesproken door een goed engels sprekende jonge monnik. Hij vertelt dat hij zijn middelbare school als boeddhistische monnik doormaakt.
Hij snakt naar het einde van zijn monnikschap, want hij wild bier drinken en achter de meisjes aan zitten.
Na zijn middelbare schooltijd wild hij gaan studeren en daarna... president worden van LAOS. Op mijn vraag of hij dan lid moest worden van de communistische partij antwoord hij negatief. Communisme was slecht en hij wil Laos hervormen.
Wij wensen hem bij zijn streven veel succes. De laatste studentendemonstratie voor meer democratie is slecht afgelopen. Een aantal van hen zit nog steeds in de weinig comfortabele Laotiaanse gevangenis.


15 mei
Vientiane(Laos) naar Hanoi(Vietnam)

Wattay International Airport

Wattay International Airport is het enige internationale vliegveld van Laos. En het mag er zijn. Een forse, moderne aankomst- en vertrekhal met alles erop en eraan doet vermoeden dat we te maken hebben met een vliegveld met allure.
Maar, vandaag vertrekken er slechts vijf vluchten. Er gebeurt dus bijna niks en zijn er geen passagiers te zien. Er zijn wel veel beveiligingsambtenaren en allerlei personeel met een naambordje op hun revers. Die hangen maar wat rond totdat er eindelijk weer iets gebeurt. Bijvoorbeeld een vliegtuig dat land of vertrekt. Misschien moeten we de KLM eens bellen of ze op Vientiane willen vliegen, anders is het zo zielig.

Relief van een tempeldeur in Luang Prabang/Laos

• Vietnam
• Cambodja/Thailand/Maleisië
• Indonesië