03vietn

Reisverslag Vietnam

16 mei
Hanoi(Vietnam)

Brommertjes

Hanoi is een grote stad met meer dan 3 miljoen mensen. Tot een paar jaar geleden verplaatsten deze inwoners zich op de fiets. Flink doortrappend en flink rinkelend met de bel.
Helaas zijn de fietsen de afgelopen jaren verruild voor brommers. Duizenden, waarschijnlijk miljoenen brommers racen nu door de straten. Niet meer bellend maar luid toeterend. Af en toe rijden deze brommers ook wel eens niet en dan worden ze op de stoep geparkeerd. Overdwars, zodat de stoep niet meer voor voetgangers te gebruiken is. Als niet brommerrijder dien je dus over de straat te lopen waarbij de brommers de vouw uit je broek of je permanent uit je haar rijden.
Een straat oversteken is een groot avontuur. Wachten tot er geen verkeer meer is is zinloos. Dus loop langzaam de straat over en de brommers rijden luid toeterend om je heen. Loop niet te snel, want dan wordt uitwijken voor de brommers moeilijker.
Als de evolutie zich voortzet, zal de Vietnamees over enige tijd met wielen en toeter geboren worden.

Straatbeeld Hanoi

17 mei
Hanoi(Vietnam)

Oom Ho

Het mausoleum van oom Ho Ho Chi Min (oom Ho genoemd door de Vietnamezen) stierf in 1969 na een turbulent leven. Enige feiten uit zijn c.v.: Oprichter van de communistische partij van Vietnam en leider van het Vietnamese volk naar de onafhankelijkheid vanuit een Frans koloniaal regime.
Toen oom Ho stierf op 77-jarige leeftijd wilde hij graag gecremeerd worden. Helaas zat zijn taak er nog niet op en werd hij, geheel in communistische traditie, gebalsemd en in een mausoleum geplaatst. Daar kon de bevolking hem kon eren.
Tot op heden staan kilometers lange rijen voor het mausoleum. Lange broek, geen tassen, handen uit de zakken en onbedekt hoofd zijn een vereiste. In de rij staan veel militairen, maar ook veel oud strijders rijk behangen met medailles.
Na enige tijd sta je aan de baar van oom Ho. Er is wel eens gesuggereerd dat de balseming niet goed is gelukt en dat de Russische kameraden er te laat bijgehaald zijn. Dat is niet te zien. Dat komt wellicht door het feit dat Ho elk jaar voor drie maanden naar Moskou gaat voor “groot” onderhoud.
Toch lijkt hij ook wel een beetje op sneeuwwitje, waarbij de wachtposten enige gelijkenis vertonen met de zeven dwergen. Helaas zingen ze niet op gepaste wijze “hij ho, hij ho, de arbeid is gedaan”. Waarschijnlijk komt er ook geen prinses meer om hem wakker te kussen.

18 mei
Van Hanoi naar Cat Ba Island(Vietnam)

Toeteren

In Vietnam wordt veel getoeterd. Brommers, auto’s, bussen, allemaal toeteren ze er lustig op los. Als de enorme verkeersstromen op kruisingen op elkaar inrijden ontaardt dit in een toeterend pandemonium. Het helpt uiteindelijk niks, want de hiërarchie in het verkeer is duidelijk. Eerst de vrachtwagens en bussen, daarna de personenwagens, terwijl de brommers en fietsers er omheen krioelen en de voetganger rent voor zijn leven en hoopt op bijstand van een van de vele Vietnamese goden.
Afgelopen zondag reden we met een taxi in Haiphong van het station naar de afmeerplaats van de veerboot. Deze taxichauffeur toeterde er ook lustig op los. Helaas voor hem waren de wegen totaal leeg. Een muzikale chauffeur? Van het concert des levens krijgt niemand het program.

19 mei
Cat Ba Island(Vietnam)

Eenzaam maar niet alleen

Gisteren kwamen wij aan op Cat Ba Island. Een eiland voor de kust van Noord-Vietnam. We lazen dat het wel wat druk zou zijn. Veel toeristen en op hoogtijdagen ook veel Vietnamezen. Alleen er was niemand......
We zitten in een vrij groot hotel, 40 kamers, als enige gasten. De restaurants zijn leeg en zelf de door ons gevreesde karaoke bars zwijgen.
Is het SARS, is het de verjaardag van Oom Ho (vandaag 113 jaar) we weten het niet?
In elk geval proberen we van de rust te genieten. Eenzaam maar niet alleen op het balkon van ons hotel met een werkelijk prachtig uitzicht op de baai.

Een leeg Vietnamees strand

20 mei
Cat Ba Island (Vietnam)

Schipper Lu

Bij aankomst in Cat Ba werden we aangesproken door een “mannetje”; zijn naam is Lu. Hij verzorgt boottrips door Halong Bay, een prachtige baai met rotspartijen, tussen Cat Ba Island en het vaste land van Vietnam. Lu had ons een kopie gegeven van een aanbevelingsbrief van twee toeristen die eerder een trip met hem gemaakt hebben. De brief is zeer lovend en we besluiten maar eens met de jonge man te gaan praten over wat hij te bieden heeft. Dat betekent zijn boot bekijken en doorpraten wat we eventueel in drie dagen zouden kunnen doen. De financiën worden duidelijk op papier gezet. Bedragen voor de boot, eten/drinken, toegangskaartjes, etc...
Het ziet er goed uit en we besluiten het te doen. Drie dagen met schipper Lu het zeegat uit. We betalen hem een derde van het bedrag vooruit, zodat hij eten en brandstof kan inslaan. Met een goed gevoel gaan we weg met het idee dat we de volgende dag vetrekken.
Als we ‘s avonds het hotel uit gaan om te eten loopt Lu op ons toe en deelt ons mee dat hij nog meer geld wil, want het andere geld was niet genoeg. We hadden hem zeker genoeg geld gegeven wel $45,-- en daar kun je in Vietnam op de markt heel veel voor kopen.
Welk één dilemma. Niks meer geven met het risico dat de trip niet doorging of wel weer wat geven met het risico dat dit geld ook in een bodemloze put zou verdwijnen.
Wat te doen?

De boot van schipper Lu

21 mei
Cat Ba Island(Vietnam)

Jezelf bekijken op de video. Tweede van rechts is schipper Lu. Met schipper Lu naar de markt

Na rijp beraad besluiten we toch met Lu verder te gaan. We geven hem niet direct meer geld, maar stellen hem onder curatele. Hij krijgt van ons de mededeling dat hij geen geld meer krijgt. Eén van ons gaat de volgende ochtend met hem mee om boodschappen te doen om op deze manier Lu zijn financiële handel en wandel in de gaten te houden.
De volgende dag, als we willen ontbijten vraagt Lu weer om geld. Ons antwoord is resoluut nee. Na het ontbijt hebben we onze bagage aan boord gebracht en ben ik met hem meegegaan naar de markt en hebben we alle inkopen gedaan.
Waar het geld gebleven is? Hij mompelde iets over politie die hij moest betalen. Het bleef in elk geval erg onduidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat je op de markt voor een paar dollar een gigantische partij eten kunt inslaan. Vis, vlees, groente, rijst, eieren, bij elkaar hebben we zeker 10 kg. Eenmaal aan boord kopen we nog olie en de reis kan beginnen.
De schoonheid van Halong Bay is overweldigend en is het financiële ongemak meer dan waard. Bovendien kan Lu goed koken en eten we heerlijk aan boord. De dag wordt besloten met een overnachting op de boot. Totale stilte en een bijzonder mooie sterrenhemel. Wat maakt geld dan nog uit.

22 mei
Halong Bay(Vietnam)

Slapen in de bungalow

Volgens planning slapen we komende nacht niet op de boot maar in een “bungalow” aldus schipper Lu. Wij blij. Wat privacy, een lekkere douche en een goed toilet. Bij aankomst bleek de “bungalow” het privéhuis te zijn van lokale bewoners, zonder privacy (met de hele familie slapen in één kamer) en zonder douche en toilet (een gat in de grond). Over het algemeen vinden we dit soort locaties geen probleem, alleen wordt er nu een prijs gehanteerd, die normaal voor een sterrenhotelkamer gehanteerd wordt. Erika legt Lu dat hij het niet zo slim geregeld heeft. Lachend bekent Lu in z’n klukkluk-engels dat bepaalde details niet helemaal verzorgd waren, maar wat korting zou er wel geregeld kunnen worden.
‘s Avonds blijkt dat onze slaapruimte ook nog eens gebruikt wordt als openbare bioscoop. Zeker 30 dames zitten in rijen opgesteld een soap te bekijken. Uiteindelijk is het wel komisch. Privacy is iets wat je ook met 30 dames kunt delen.

Halong Bay

23 mei
Van Halong Bay naar Hanoi en vervolgens met de nachttrein naar Hué(Vietnam)

Afrekenen met schipper Lu

De trip met schipper Lu loopt ten einde. Al met al is het erg leuk geweest en hebben we Lu en de Vietnamezen wat beter leren kennen. Zoals velen in dit mooie land blijkt Lu ook een groot karaoke en luide muziek liefhebber te zijn. In de “bungalow” zette hij de installatie aan en draaide de volumeknop glunderend op voluit. Wonderwel liep hij daarna weg, ons achterlatend in de herrie. Opmerkingen dat we daar niet zo van gediend waren kwamen niet echt aan.
Gisteren had hij nog een voorschot genomen op z’n gage om daarmee de hele avond met dorpelingen te gaan kaarten. Op mijn vraag of hij gewonnen had antwoordde hij ontwijkend en merkte op dat hij maar een half-uurtje had gespeeld. Ach we hebben zijn fratsen voor lief genomen en hebben een unieke trip gemaakt.
Tijdens het afrekenen maken we voor schipper Lu op papier nog een optelsommetje van zijn voorschotten en trekken die van de eindsom af. Met verbijstering merkt Lu dat er weinig overblijft om te incasseren en hij mompelt aangedaan “cheap for you, very cheap for you”.
Nadat Erika hem nog eens moederlijk toespreekt, dat hij de zaken in het vervolg wat duidelijker moet aanpakken voor hem zelf en voor de toeristen, brengt hij ons zwijgend naar de haven.
Uiteindelijk geven we hem wel wat extra’s, omdat het gewoon erg leuk was. Maar of schipper Lu nu een bedrijfsplan gaat maken?
Wij betwijfelen het.

24 mei
Hué(Vietnam)

Reizen

Gisteren zijn we van Halong Bay naar Hué gereisd met de bus, taxi en trein. Nadat we een bus naar Hanoi gevonden hadden, bleef deze eerst rondjes rijden om passagiers op te pikken om daarna met grote snelheid naar Hanoi te jakkeren. Het inhalen was bij tijd en wijle zo bijzonder, dat we zonder twijfel de top tien van “Blik op de weg” zouden hebben gehaald. Met grote snelheid boorde de bus zich in kluwens (brom)fietsers met als terugkerend wonder dat iedereen er steeds weer ongeschonden uitkwam.
De taxi naar het station was daarmee vergeleken een zeer ontspannen ritje. We kwamen om 18:00 uur aan op het station en er bleken nog twee plaatsen voor de nachttrein van 19:00 uur naar Hué te zijn. We hadden dus nog net een uurtje om wat proviand in te slaan. De treinreis ging erg voorspoedig. Helaas hadden we in onze slaapcoupe een kakkerlakkennest. Steeds weer kwamen er achter het tafeltje nieuwe exemplaren tevoorschijn, met als gevolg dat een Engelse medereizigster de hele nacht met een slipper hysterisch om zich heen heeft liggen slaan.

De Japanse brug bij Hué

25 mei
Hué(Vietnam)

Lichamelijk

Wij mogen bepaalde dingen niet. Niet zomaar aan iemand of aan jezelf zitten. Wij hebben in onze cultuur afgesproken dat dat niet netjes is.
Als wij iets in onze neus hebben wat daar niet thuis hoort snuiten wij discreet onze neus. Als het er dan niet uit is trekken we ons discreet terug om in de verborgenheid het snotje los te peuteren.
Zo niet in Vietnam. Sta je voor een balie te wachten, dan kan het gebeuren dat de medewerker vol overtuiging een vinger in de neus steekt. Kootje na kootje. Soms komt de gedachte naar boven, dat het geen neuspeuteren is maar een massage van de onderkant van de hersenen.
Mensen kunnen soms aan je zitten. Raken wratjes aan. Het toppunt was een jongetjes, die naar mijn vervellende huid zat te kijken. Hij begon spontaan de vellen los te trekken. Korte tijd zat hij met een stuk bezweet vel in zijn hand. Hij keek vies een gooide het met afgrijzen weg. Er zijn dus grenzen.

26 mei
Hué, een trip naar de gedemilitariseerde zone (de oude grens tussen Noord- en Zuid-Vietnam)

Koekjes uitdelen

Tijdens een trip naar de gedemilitariseerde zone komen wij in een zogenaamd “Hill-Tribe” dorp terecht. In Vietnam, Laos, Thailand en Cambodja zijn dit afgelegen dorpjes waar de mensen nog traditioneel wonen en werken, vaak in arme omstandigheden. Kleine giften, bijvoorbeeld in de vorm van pennen voor kinderen, worden gewaardeerd.
In dit dorpje is een oude oma aanwezig met ongeveer dertig kinderen. We lopen er wat rond en de kinderen liepen met ons mee. We hadden een pak koekjes bij ons en besluiten die aan de kinderen uit te delen. Bij de eerste glimp van de koekjes veranderden de kinderen in een soort van piranha’s. Van uitdelen was geen sprake. De kinderen rukten alles uit onze handen, krabbend en slaand. Binnen een paar seconden hebben de grootste en brutaalste kinderen de koekjes in handen, ons perplex achterlatend met een gevoel van.......
Ja, wat voor gevoel. Hebben de toeristen deze kinderen al zo bedorven dat dit gedrag ontstaan is? Hadden ze zo’n honger?
De volgende keer maar weer eens een pen proberen.

Billboard waarop de zegeningen van het communisme worden uitgedragen

27 mei
Van Hué naar Hoi Ann(Vietnam)

Het menu

Uit eten in Nederland betekent alles in een vaste volgorde. Eerst het voorgerecht, daarna de soep, het hoofdgerecht en tot slot het toetje.
In Zuidoost-Azie is dat allemaal wat anders. Als een gerecht klaar is krijg je het voorgezet. Ben je met z’n tweeën dan kan één van de twee iets voorgezet krijgen, terwijl de ander nog wel eens een kwartiertje moet wachten.
Als er meerder gerechten besteld worden gebeurt het vaak dat alles, inclusief de soep, tegelijk op tafel wordt gezet. Of de soep komt pas later. Met één gerecht gaat het meestal goed en dat is het toetje. Dat bestel je meestal achteraf.

28 mei
Hoi Ann (Vietnam)

Naar de kleermaker

De kleermaaksters van Hoi Ann Zuidoost-Azie kent nog kleermakers. Niet zoals in Nederland dat het exclusief en duur is, maar kleine middenstanders in de winkelstraat die snel en op een goede ambachtelijke manier iets voor je maken.
Wij gaan dus ook naar de kleermaker. Er hangt een mooie voorbeeldblouse. Toen ik kenbaar maakte dat ik dat wel wat vond kon ik een leuke stof uitkiezen. Mijn maten worden opgenomen en ik kan het de volgende dag al ophalen.
En jawel hoor, de blouse blijkt perfect gemaakt te zijn en past percies. Dat smaakt naar meer. Het volgende project is een afritsbroek. De procedure is hetzelfde. Ik geef ook nog wat wijzigingen: “De ritsen wat lager en het moet ruim zitten”. Deze broek zit de volgende dag als gegoten. En de kosten? Goedkoop. Erg goedkoop.

29 mei
Hoi Ann (Vietnam)

Altijd vers

De menukaarten in Vietnam zijn uitgebreid. Meer dan 100 gerechten is meer regel dan uitzondering. In sommige restaurants zijn soms nauwelijks klanten, maar toch is het eten altijd vers.
Het gebeurt vaak dat als je bijvoorbeeld een bananenpannenkoek bestelt, de bestelling glimlachend wordt aangenomen. Vlak daarna rent er een jongetje naar buiten om even later met een tros bananen terug te komen.
Meest extreme geval was wel bij het bestellen van een ontbijt in Vientiane. De serveerster liet ons drie kwartier alleen in het restaurant zitten om uitgebreid boodschappen te doen. Uiteindelijk kregen we precies wat we hadden besteld en alles heel erg vers.

30 mei
Hoi Ann (Vietnam)

Het weeshuis

In Hoi-Ann worden we door een A-4tje in een restaurant attent gemaakt op een weeshuis. Het heet “The Lost Child’ren off Hoi Ann” en er wonen rond de dertig kinderen. De omstandigheden zouden zeer pover zijn, want het weeshuis kreeg geen financiële ondersteuning van de regering.
Vandaag gaan we er naartoe. Het blijkt dat één “moeder” het hele weeshuis runt. Deze vrouw van rond de vijftig sprak geen Engels, maar twee oudere weeskinderen kunnen een beetje tolken. Er wordt gevraagd waar we vandaan kwamen. Een aanwezige globe werkt verhelderend.
Het blijkt dat de sfeer in het huis positief is. Gelukkig geen grauwe “Charles Dickens” achtige atmosfeer. Alle kinderen gaan naar school. In de lange vakanties werken ze en zo lijkt het allemaal redelijk te draaien. Als rijke toerist is het vertederend om dit zo gade te slaan en mee te maken. Natuurlijk geef je en is men daar erg blij mee, maar zij blijven heel erg arm en wij heel erg rijk.
Wij komen er met een dubbel gevoel vandaan. Enerzijds blijde gezichten en dat meer dan goed. Anderzijds is het nooit genoeg wat je geeft. We hopen dan ook maar dat er nog vele toeristen de weg naar het weeshuis zullen vinden.

31 mei
Hoi Ann (Vietnam)

Toeristen en geld

Toeristen in het algemeen en rugzaktoeristen in het bijzonder kunnen enorm neuzelen over geld. In het Engels neuzelt het nog prettiger.
“How much did you pay for that?”
“Oh, it was cheap. I bargained it down to 10.000 dong.”
“Oh, realy, I paid only 8000 dong for it and it was fine, yeah.”
In de meer toeristische stadjes zijn erg veel reisbureautjes die elkaar enorm beconcurreren en waar de prijzen zich uitdrukken in laag, lager, laagst.
Op weg naar “My Son” waar we oude ruïnes van “Sjampas” gaan bekijken is het gespreksonderwerp ook weer de prijs. Twee Australische dames zijn het laagst. Ze hadden de hele stad afgesjouwd om de laagste prijs te vinden en hadden toen nog wat afgedongen. Het scheelt uiteindelijk 3 dollarcent. Ook tijdens de vakantie moet men op de kleintjes letten.

1 juni
Van Hoi Ann naar Dalat(Vietnam)

Toeristen voeren actie

Op deze zaterdag hebben we een nachtbus geboekt van Hoi Ann naar Dalat. Een afstand van ruim 1000 kilometer waar de bus 16 uur over doet.
Bij vertrek maakt de bus zijn gebruikelijke rondje langs de hotels en al gauw blijkt dat de bus vol gaat worden. De bagage ruimte onder de bus is te klein te , zodat de rugzakken op de achterste banken opgestapeld worden. Aan het einde van de ronde blijken de laatste toeristen er niet meer bij te kunnen en breekt de “pleuris” uit.
Twee Zweden achter ons pruilen dat hun beloofd was, dat het in de bus niet druk zou zijn. Bovendien vinden ze al die rugzakken op de achterbank gevaarlijk. Bij een noodstop zouden die door de bus kunnen gaan vliegen. Maar ja, dit is Vietnam en niet Zweden.
Uiteindelijk komt er een soort baas opdagen, die min of meer bekent dat de bus wat “overbooked” is. Dat gebeurt in het westen ook wel eens. Maar ja, dit is Vietnam en niet het westen.
Na veel gekrijs en gescheld door ongeveer de helft van de toeristen vindt de baas een oplossing. Drie Vietnamese jongens die voor in de bus zitten, moeten op de rugzakken plaatsnemen. Op dat moment lever ik ook mijn bijdrage en roep “dat is kolonialisme”. Het schijnt de toeristen niet te interesseren. Inmiddels heeft een andere toerist het contactsleuteltje ingepikt, zodat de bus niet meer weg kan. Dat is nog eens een daad stellen. De baas is het nu goed zat en verklaart dat hij de chauffeur weg laat gaan, zodat we de nacht maar in de bus moeten doorbrengen. Het begint uit de hand te lopen.
Wij vinden dat we moeten bemiddelen. Ik begin te roepen dat dit land Vietnam heet en dat we onze eigen normen en waarden niet op die van Vietnam moeten projecteren. Er komt veel geschreeuw terug, dat er zo nooit wat verandert. Alsof de Vietnamezen daar behoefte aan hebben. Helaas blijkt onze Zweedse achterbuurvrouw op de reperteerstand te staan. Ze schreeuwt al 20 minuten “We want another bus”.
Uiteindelijk wint de realiteitszin en vertrekken we. De reis is lang en oncomfortabel, maar daar hebben we ons op ingesteld. We hebben wel zwaardere busritten meegemaakt.
De chauffeurs van dit soort bussen zijn een soort “cowboys” die zonder met de ogen te knipperen de hele nacht doorkarren. Deze chauffeur rijdt hard maar vrij veilig. Ook daar denken sommige toeristen anders over. Eentje schreeuwt “Slow down. You stupid Monkey”. Hij verstaat gelukkig geen Engels en grijnst terug. De toerist pruilt “This is not funny”.

2 juni
Dalat(Vietnam)

Het Crazy House hotel in Dalat
Chique koffie

Soms lees je in de reisgids dat er in bepaalde plaatsen dure hotels zijn met prijzen boven de $ 100,-. In Dalat is er een hele dure met prijzen vanaf $ 214,- tot $ 450,- per nacht. Soms zie je zo’n hotel in de verte liggen, er weinig aandacht aan schenkend.
Nu is het anders. Erika is jarig het lijk tons leuk om in dit hotel koffie met een taartje te nemen.
Het hotel maakt de verwachting meer dan waar. Een prachtig hotel in een enorm park aan een meer. Het heeft veel sfeer. Het is gebouwd in 1920 en is nog nagenoeg in de originele staat. We zitten in een grote zaal. Alleen. De deuren naar buiten staan open. Het regent en Bach klinkt sfeervol, maar niet opdringerig uit de speakers. Wij drinken onze koffie en eten heerlijk taartje. Ook dit is Vietnam, de communistische volksrepubliek.

3 juni
Dalat(Vietnam)

Jarig op reis

Jarig op reis. Doe je er wat aan? Zeg je het tegen anderen?
Behalve de koffie met gebak in het chique hotel had ik het toch laten vallen bij de hoteleigenaresse. Ze vond het erg leuk.
‘s Avonds kwamen we beneden om ergens te gaan eten. We hadden onze Vietnamese garderobe die we in Hoi Ann hadden aangeschaft aangetrokken. Daar klonk “Happy Birthday”. De dame van het hotel bood een prachtig bos rozen aan en onze uitmonstering leverde veel complimenten op.
Tijdens het eten was het niet anders. De ober vertelde dat hij tijdens zijn hele carrière (2 maanden, maar wat maakt het uit) nog nooit toeristen ment zo’n outfit had gezien. De eigenaar bood spontaan twee kunstwerken aan. Wij lieten ons niet onbetuigd. De verjaardag van Erika werd beklonken met een goede fles wijn, met cognac bij de koffie toe. Teruglopend naar het hotel riep nog een Vietnamees meisje “beautiful”.

Erika in haar ai doi. Het blijkt bedrijfskleding te zijn van een kledingbedrijf. Een groepsfoto is dan natuurlijk een must.

4 juni
Van Dalat naar Saigon(Vietnam)

Burgelijke ongehoorzaamheid in Saigon Oh jé, diarree

Het begint meestal met een wat onbestemd gevoel in de onderbuik. Het D-woord voor de reiziger in tropische landen. Diarree.
Veel mensen raken alleen bij het idee al finaal van de kook, terwijl het uiteindelijk meestal wel mee valt. Er zit iets in je darmen wat er niet in hoort en zo snel mogelijk door het lichaam naar buiten moet worden gebracht. Dus gebruik niet, zoals zoveel mensen doen, een stopmiddel. Laat het uitrazen en eet en drink gewoon door. Meestal is het dan gauw over. De lokale bevolking heeft er ook regelmatig last van.
Het is lastiger als je moet reizen. Hopen dat het over gaat? Toch maar een stopmiddel?
Ik had er vandaag last van. Ik was in een parkje waar zowaar een toilet was. Helaas één van de meeste vieze die ik ooit heb gezien. Kapotte stortbak en volledig vervuild.
Gelukkig was deze diarree aanval ook eenmalig. Wel in het hotel goed de handen wassen.

5 juni
Saigon(Vietnam)

Lonely Planet

Lonely Planet reisgidsen zijn een begrip voor de budgetreizigers. Er staat iets in over de geschiedenis van het land, klimaat, economie en verdere achtergronden. Bij iedere plaats staat “Getting there and Away”, waarbij busstations, prijzen en tijden genoemd worden. Van de plaats worden verder de bezienswaardigheden genoemd.
Door veel toeristen worden “places to stay” en “places to eat” gespeld. Want behalve over kwaliteit wordt er over prijzen gesproken. Het is dus niet verwonderlijk dat het voor lokale guesthouses, hotels en restaurants veel betekent om in de Lonely Planet te komen. De Lonely Planet wordt zelfs met enig gezag “The Book “ genoemd. Waarbij de importantie van de Lonely Planet tot bijbelse hoogte gestegen is.

Vietnamese doodskisten met swastika, een oud boedhistisch symbool

6 juni
Saigon(Vietnam)

Internetten

Sinds een paar jaar hoort internetten bij het reizen. Via het wereld wijde web wordt er gemaild met het thuisfront, worden de bankzaken in de gaten gehouden en kan men op de site van de volkskrant zien wat het weer is, hoelang de files zijn en of Nederland eindelijk weer een regering heeft.
Het internetten gebeurt in internetcafé’s waar lange tafels met 10 à 20 computers staan met heftig tikkende toeristen. Verder zijn er ook veel lokale bewoners die gebruik maken van de faciliteiten. Bij een nachtelijke busrit zag ik in een afgelegen dorp een internetcafé. Rijen mensen (jong en oud) namen deel aan de eredienst van het digitale medium. Vietnam is geen democratisch land, maar dankzij internet kunnen de mensen veel te weten komen.

7 juni
Saigon(Vietnam)

War Museum

Vietnam heeft in zijn recente verleden veel geleden onder de koloniale ambities van de Fransen en de koude-oorlog hysterie van de Amerikanen. Na jaren vechten met miljoenen doden en een bijna niet uit te drukken economische schade kreeg Vietnam in 1975 eindelijk waar het al lang recht op had: Onafhankelijkheid.
Om alle oorlogstrauma’s een plaats te geven zijn er overal musea, waar de Vietnamese versie van het oorlogsverhaal verteld wordt. Het uitgangspunt is: Zij (Fransen en Amerikanen) hoorden hier niet en alles was geoorloofd om hen te bestrijden. Alle gevechtshandelingen van de Fransen en Amerikanen zijn daarbij immoreel.
Ik denk dat hun standpunt klopt. Zeker de Vietnamezen hebben zich ook schuldig gemaakt aan oorlogsmisdaden. Dat is niet goed te praten en dient niet verzwegen te worden, maar het doel van de Vietnamezen om onafhankelijk te worden maakt het wel begrijpelijk. Een dergelijk motief bij de Fransen en Amerikanen ontbrak of het moest regelrechte koloniale uitbuiting en onderdrukking zijn, hetgeen nooit een reden kan zijn om het geweer te heffen.

8 juni
Mekong -Delta(Vietnam)

Hergebruik

Een trip van enige dagen door de Mekong-Delta hoort bij een Vietnam-vakantie. Wat in eerste instantie opvalt is een zeer waterrijk gebied met veel rivierarmen, kanalen en kanaaltjes, waar het heel leuk varen is.
Met de toeristengroep worden ambachten bekeken zoals het maken van rijstkoeken en cocostoffees, het bakken van stenen en potten en verwerking van rijst. De bevolking, die ons al uit de verte vriendelijk en enthousiast toezwaait, geeft ons een bijna Beatrix-achtig gevoel. Slechts het boeketje ontbreekt.
De Vietmese CAO biedt veel ruimte om hard te werken. Zeven lange dagen is de norm, waarbij de verdiensten karig zijn. Het is goed te zien hoe mensen alles gebruiken. Rijstschilletjes worden in enorme hoeveelheden afgevoerd om te dienen als brandstof, net als de cocosnootdoppen. De as wordt vervolgens weer gebruikt als mest. Gewoonten die ons als milieukritische en zuinige Nederlanders aanspreekt.

Vietnamese rijstpelmachine

9 juni
Mekong -Delta(Vietnam) naar Phnom Penh(Cambodja)

De laatste dag Vietnam

Vandaag hebben we Vietnam verlaten. Vietnam waar we ons de afgelopen maand heel erg “thuis” hebben gevoeld.
Vietnam met z’n Duitse effectiviteit, z’n Italiaanse gevoel voor schoonheid, z’n Franse culinaire smaak en z’n Vietnamese gevoel voor humor.
Deze laatste dag werd ons groepje door vier roeisters naar een boot gebracht die ons naar Cambodja zou varen.
Bij het vertrek van deze boot stonden de roeisters op hun bootjes ons uit te zwaaien. Vier ranke vrouwen met een Vietnamese hoed, kleren wapperend in de wind. Vier mythische gestalten die ons als poortwachters van Vietnam bij de Mekong uitzwaaien.
Ons gevoel was duidelijk. We vonden het jammer dat we weggingen. Maar door dit afscheid was het duidelijk dat we een volgende keer weer welkom zullen zijn. De vier dames zullen ons opwachten met hun boten. Oprijzend uit het water als ware waternymphen.